آوازهای خاموش؛ آن جا که اسطوره ها جان می گیرند.

در آغازِ زبان، پیش از واژه و نوشتار، اسطوره بود که جهان را معنا می‌کرد. انسان نخستین، در مواجهه با رازهای آسمان و زمین، آفرینش را در قالب روایت‌هایی بازمی‌گفت؛ روایت‌هایی که نه صرفاً داستان و نه تنها باور بودند، بلکه تجربه‌ای قدسی از هستی را در اختیار او می‌گذاشتند.